Ada Sari – kariera i sława (parter – lewa strona, sala nr 1 i 2)
ADA SARI właśc. Jadwiga Szayer (ur. 29.VI. 1886 r. w Wadowicach, zm. 12.VII 1968 r. w Aleksandrowie Kujawskim)
Światowej sławy śpiewaczka operowa (sopran). Studiowała muzykę i śpiew w Wiedniu 1905-07, a następnie w Mediolanie 1907-09, gdzie mieszkała do 1935 r. Debiutowała w 1909 r. w Teatro Nazionale w Rzymie w partii Małgorzaty w Fauście Gounoda.
Początkowo śpiewała operowe partie liryczno – dramatyczne, po zmianie repertuaru zyskała sławę dzięki wykonaniom koloraturowym partii sopranowych w operach G. Rossiniego (Rozyna w Cyruliku Sewilskim), G. Donizettiego (tytułowa w Łucji z Lammermooru), G. Verdiego (Gilda w Rigoletcie, Violetta w Traviacie) i in. Występowała w teatrach operowych we Włoszech (w 1923 r. w mediolańskiej La Scali jako Królowa Nocy w Czarodziejskim flecie W. A. Mozarta), a także w innych krajach europejskich oraz w Ameryce Północnej i Południowej.
W latach 1947-59 profesor Państwowej Wyższej szkoły Muzycznej w Warszawie (jej uczennicami były m.in.: Z. Donat, M. Fołtyn, H. Mickiewiczówna, B. Nieman, B. Sokorska, H. Szymulska, U. Trawińska-Moroz).
Gdy Jadwiga Szayerówna miała 3 lata jej rodzina osiedliła się na stałe w Starym Sączu przy ulicy Sobieskiego 16. Ojciec Edward Szayer (1856-1940) – doktor praw – prowadził kancelarię adwokacką, w latach 1920 – 30 był burmistrzem Starego Sącza, założycielem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Jadwiga (Ada) miała siostrę i czterech braci. Uczęszczała do szkoły powszechnej sióstr Klarysek. Pierwsze lekcje śpiewu pobierała od swej matki Franciszki z Chybińskich. W okresie gdy studiowała za granicą ojciec wybudował, obok istniejącego domu, piętrową kamienicę, w której później wielokrotnie gościła jego słynna córka. Po II wojnie światowej obydwa domy sprzedano. Na obydwu domach umieszczone są pamiątkowe tablice.
Ada Sari spoczywa na cmentarzu Stare Powązki w Warszawie w Alei Zasłużonych
EKSPOZYCJA:
Muzeum jest jedynym miejscem na świecie gdzie kultywowana jest pamięć o artystce. W 2 salach prezentowane są pamiątki: fotografie archiwalne, przedmioty będące jej własnością: lustro-tremo, prod. wiedeńskiej z 1905 r. – jedyna pamiątka ocalała z jej przedwojennego mieszkania, album z płytami z lat. 20. i 30., obrazy, rękawiczki, listy i inne rękopisy. Urządzono salon stylizowany na wzór jej powojennego mieszkania. Można posłuchać nagrań Maestry.
